شعر طنز کوتاه
باز شوهر بی بهانه
با ادایی کودکانه
هیکل چون استوانه
میکند غر غر به منزل
یادم آید روز اول
گردنش کج, دست و پا شل
پیش بابا موش می شد
سرخیش تا گوش می شد
دختری افتاده بودم
مهربان و آسان بودم
نرم و نازک
شاد و چابک
چشمهایم همچو آهو
عطر موهایم چو شب بو
می شنیدم از لب او
حرفهایی همچو طلسم：
من غلام منزل زادت
جان دهم هر دم به یادت
گر نیایی منزل ی من
می گریزد روحم از بدن
بعد از آن گفتار زیبا
خام گشتم من همانجا
شد به پا جشن عروسی
کیک و شام و دیده بوسی
بعد از آن دیگر ندیدم
هرگز آن اوقات بی اندوه
قسمتم یک مرد جانی
اندکی لوس و روانی
بی اراده همچو یابو!
پرخور و مغرور و پر رو
بشنو از من جان خواهر
هر که کرد این دوران شوهر
خاک بر سر گشت و حیران
شد پشیمان,شد پشیمان, شد پشیمان
