جمله ادبی فلسفی
گاهی دلت بهانه هایی می گیرد که خودت انگشت به دهان می مانی…
گاهی دلتنگی هایی داری که تنها باید فریادشان بزنی اما سکوت می کنی …
گاهی پشیمانی از کرده و ناکرده ات…
گاهی دلت نمی خواهد دیروز را به یاد بیاوری انگیزه ای برای فردا نداری و حال هم که…
گاهی تنها دلت میخواهد زانو هایت را باریک در بغل بگیری و گوشه ای گوشه ترین گوشه ای…!
که می شناسی بنشینی و”تنها” نگاه کنی…
گاهی چقدر دلت برای 1 خیال آسوده باریک می شود…
گاهی دلگیری…احتمالا از خودت…احتمالا
جمله ادبی زیبا
برف 7 سالگی ام را به خاطر صدای مادرم دوست داشتم که میگفت
پاشو ببین حیرت برفی اومده
برف 10 سالگی را به خاطر روز بیکاری شدن مدرسه و خوابیدن کنار
مادرم حتی 1 ساعت بیشتر
برف چهارده سالگی را به خاطر تشویش امتحانات
برف هجده سالگی را به خاطر استرس کنکور و آینده !!
برف بیست سالگی را به خاطر عاشقی . هیجان عشقی که در ذهنم
تا ابد ادامه داشت
اما از برف بیست و 5 سالگی به بعد
برف ها تنها سرد بود و سرد بود و سرد……
و خاطراتی که هرگز ازسرگیری نخواهد شد……
جمله ادبی بینهایت زیبا
زندگی آرام میباشد، مثل آسودگی 1 خواب بلند.
زندگی شیرین میباشد، مثل شیرینی 1 روز قشنگ.
زندگی رویایی میباشد، مثل رویای 1 کودک ناز.
زندگی زیبایی میباشد، مثل زیبایی 1 غنچه ی باز.
زندگی تک تک این ساعتهاست،
زندگی چرخش این عقربه هاست،
زندگی راز دل مادر من.
زندگی پینه ی دست پدر میباشد،
زندگی مثل دوران در گذر میباشد….
جمله ادبی فلسفی
آنگاه که تکبر کسی را له می کنی،
آنگاه که کاخ آرزوهای کسی را ویران می کنی،
آنگاه که شمع امید کسی را خاموش می کنی،
آنگاه که بنده ای را نادیده می انگاری،
آنگاه که حتی گوشت را می بندی
تا صدای خرد شدن غرورش را نشنوی،
آنگاه که خدا را می بینی و بنده خدا را نادیده می گیری ،
می خواهم بدانم،
دستانت را بسوی کدام آسمان دراز می کنی
تا برای خوشبختی خودت دعا کنی؟
جمله ادبی احساسی
همه ی طبقه‌ها آسمان را گشته ام ، در دل ستاره باران نیمه شبهای روشن و مهربان تابستان ، بر جاده کهکشان تاخته ام ، صحرای ابدیت را درنوردیده ام ، بال در بال فرشتگان ، در فضای پاک ملکوت شنا کرده ام ، با خدایان ،ایزدان با همه ی الهه های زیبای آسمان ، با همه ارواح جاویدی که در نیروانای روشن و بی وزش آرام یافته اند آشنا بوده ام .از هر جا ، از هر 1 یادی ، یادگاری ، برایت آورده ام . از سیمای هر کدام زیباترین خط را ربوده ام ، از اندام هر 1 نازنین طرح را گرفته ام ، از هر گلی ، افقی ، دریایی ، آسمانی ، چشم اندازی ، رنگی دزدیده ام ، و ، با دست و دامنی پر از خطها و رنگها و طرح های آن سوی این آسمان زمینی ، از معراج نیمه شبان تنهایی ، به دامان مهربان تو – ای دامن حریر مهتاب شبهای زندگی سیاه من – فرود آمده ام ، نشسته ام تا آن ودیعه ها که از آسمانها آورده ام در دامن تو ریزم
منبع: خوی وب و بیتوته
